Aydınlanma ve Romantik düşüncenin önemli bir boyutu, dini çerçevenin hayatın her alanına hâkim olmayı bırakmasıydı. Din toplumun merkezinden çevresine çekildi. Hristiyanlık, gerçekleşmesini fiilen cenetteki öbür dünyaya ertelemişti ama bu artık yeterli değildi. İnsanlar bu hayatta tatmin olmak istediler. Aşk ve iş (özellikle bazı yaratıcı işler), bu hayatta doyum bulma yolları olarak itibar ve rağbet kazandı.
Dini, dünyevi doyumla değiştirmek, bir tür kolektif sabırsızlık anlamına gelir. İnsanlar kendilerini iyi hissetmek ve çabalarının karşılığını almak için ölene kadar beklemek istemiyorlardı. Bu, bireysel benliğe ilişkin değişen bir görüşü yansıtır. Ölümden sonra olduğu gibi çok uzun vadede tatmin olmayı hedeflemek yerine, insanlar şimdi tatmin olmayı istediler.