Pastırma yazının güneşine dönüyorum yüzümü; ayçiçekleri gibi, bütün varlığın ışığa yönelmesi gibi yöneliyorum o sıcaklığa. Küçük bir bahçenin ortasındayım, burada bir zamanlar kuş şakımalarını, yaprakların hışırtısını ve ağustosböceklerinin tatlı zırıltılarını işitebilirdik. Şimdiyse yalnız kamyon sesleri ve geceleyin hız denemesi yapan motor sürücülerinin zihne kıymık gibi batan cayırtıları... Güzellik ancak sessizlikle taçlanırsa bize kendisini sunabiliyor. Bir ağaca motor cayırtısı eşliğinde nazar etmek, ruhumu ötelere kanatlandırmıyor, dahası elemle dolduruyor yüreğimi, kaybettiğimiz ne varsa onu hatırlatıyor. Ağaçların yerini asfalt alalı beri, evlerin arasında vakitsiz dolaşan bir hayalet gibi bir gürültü bulutu dolaşıyor ve değdiği her canı sükûnetin kollarından çekip alıyor, her an tetikte ve kötülüğe hazır bir kıvama getiriyor.