Derler ki bir gün bir grup tilki avlanmak için çıkmışlar. etraflarına bakınırken irice bir deve ölüsüne rastlamışlar. "Bu bize uzunca bir vakit yeter. Ama onu aramızda paylaştırması için güvenilir bir hakem bulalım. Kendisine de biraz pay veririz. Yoksa aramızda güçlüler zayıfları ezer, haklarını alırlar. Zayıflar da helak olup gider. Ama dediğimiz gibi yaparsak güçlüler zayıflar üzerinde baskı kuramaz" demişler. Onlar tam böyle tartışırlarken kurt yanlarına gelmiş. Kurdu görünce aralarında: "En iyisi kurdu kendimize hakem yapalım. O hem hepimizden daha güçlü, hem de babası daha önceden bizim kralımızdı. Allah'tan dileyelim de kurt aramızda adaleti sağlasın" demişler. Sonra kurda dönüp olan biteni anlatmış ve "Seni aramızda hakem yaptık ki her gün payımıza düşeni bize veresin. Güçlümüz zayıfımızı ezmesin, hepimiz de helak olup gitmeyelim" demişler.
Kurt onların bu isteklerini kabul edip o günkü paylarını vermiş. Ertesi gün kurt kendi kendine: "Şayet bu deveyi bu acizler arasında paylaştırırsam bana bıraktıkları az bir parçadan başkasını alamam. Hepsini kendim yemek istesem bana birşey yapamazlar. Benden ve akrabalarımdan korkarlar. E daha ne diye bunu yapmıyorum o zaman? Hem belki de Allah benim rızkımı ayaklarıma getirmeleri için onları sebep kılmıştır. En iyisi ben deveyi tek başıma yiyeyim, onlara bir şey vermeyeyim" diye düşünmüş.
Sabah olunca tilkiler deveden paylarını almak için gelmişler ve "Ey kurtların babası haydi bize payımızı ver!" demişler. Ancak kurt: "Size verecek bir şey kalmadı artık!" diyerek başından savmış onları. Tilkiler ne yapacaklarını bilemez bir halde geri dönmüş, "Bu Allah'tan korkmaz, hak hukuk bilmez haine güvendik de başımıza neler geldi! İşimizi Allah'a havale etmekten başka ne gelir elimizden" demişler. Sonradan aralarında "Muhtemelen bugün açlık ona bunları söyletmiştir. Hele bir karnını doyursun, yarın tekrar gideriz yanına" demişler.
Ertesi gün kalkıp dedikleri gibi tekrar kurdun yanına gitmiş ve "Ey kurtların babası, aramızda hakem olasın, zayıfı güçlüye ezdirmeyesin diye sana gelmiştik! Artık senin emrin ve gözetimin altındayız. İki gün oldu boğazımızdan lokma geçmedi, bize payımızı ver de ne yaparsan yap!" demişler. Ancak kurt daha da katılaşmış ve hiçbir şey dememiş. Ne kadar yalvarıp yakarsalar da fayda etmemiş.
Tilkiler bakmışlar olacağı yok "En iyisi aslanın ayaklarına kapanıp halimizi arz edelim. Deveyi ona verdiğimizi söyleyip payımıza ne verirse razı olalım. O bu pislikten daha çok hak ediyor onu" demiş ve kalkıp aslanın yanına giderek herşeyi anlatmışlar. "Bizler senin kulun köleniz, bizi o kurttan kurtarman için ayaklarına kapanıyoruz" diye yalvarmışlar. Bu sözlerle gururu okşann aslan tilkilerle birlikte kurdun yanına gitmiş. Kurt aslanı görünce kaçmak istemiş ama buna fırsat vermeyen aslan üstüne atladığı gibi oracıkta paramparça etmiş onu. Böylece tilkiler ondan kurtulmuşlar.
Hikayeyi bitiren Şemmas sözlerine şöyle devam etmiş: "Bu nedenle hükümdarım, hükümdarların hiçbiri tebaasını küçümsememeli. Sözlerime inanın, doğruluğuna güvenin. Babanız da size ölmeden önce nasihat dinlemeniz yönünde bir vasiyette bulunmuştu hatırlarsanız. Bunlar benim size son nasihatlerim olsun."