J.J.Rousseau önerdiği ama kimsenin kabul etmediği diğer konulardaki önerileri gibi, toplum içinde ellerin meşgul olması için bilboquet oynanmasını önermişti; ancak bu yeterli değildir, toplumda kafaların da meşgul olması gereklidir ya da en azından konuşulacak ya da susulacak bir uğraşı olmalıdır. Böyle bir uğraş bizde bulunmuştur; kağıt oynamak. Eskiler hep "artık sohbet olmadığından" yakınıyorlar. Eskiden insanların nasıl olduklarını bilmiyorum (bana kalırsa şimdikiler gibiydiler) ama sohbetin olması hiçbir zaman mümkün değildir. Bir uğraş olarak sohbet, en aptalca buluştur. Yeterli zekâ olmadığından değil tamamen bencillikten dolayı sohbet olmaz. Herkes kendinden ya da uğraştığı şeyden bahsetmek ister; biri konuşur diğeri dinlerse bu sohbet değil bir derstir. Aynı işle ilgilenen iki insanın olduğu yerde işleri berbat etmek için üçüncü bir kişi yeter de artar bile; konuya girer, katılmak zorunda hisseder ve sohbet denen bir şey kalmaz.
Tek bir konuyla ilgilenen insanlar arasında da sohbetler olur ve kimseler müdahale etmez ancak bu en kötüsüdür; her biri konuyu kendi bakış açısına göre anlatır, kendine çekmeye ya da kendi ölçütleriyle değerlendirmeye çalışır ve konuşma uzadıkça birbirlerinden gittikçe uzaklaşırlar ve bu durum, birisinin artık konuşmadığını, keyif alarak kendisinden örnekler gösterip yalnızca ders verdiğini, üstelik karşısındaki kişiden başkası olmadığını görene kadar devam eder, bu arada diğeri ise zaten dinlemiyordur ve aynı birinci gibi davranıyordur.