Din dilinin mahiyeti konusunda ileri sürülmüş başka bir iddialı görüş de sembolik dil anlayışıdır. Sembolik dili savunanların kalkış noktası, genel olarak dille tecrübe arasında tam bir örtüşmenin olmadığı gerçeğine dayanır; yani dilin sınırları tecrübenin son sınırları demek değildir. Dolayısıyla dille ifadesi imkânsız olan veya, başka türlü söyleyecek olursak, dilin erişemediği hakikatlerin, başka türlü anlaşılma ve kavranma şekilleri bulunabilir. Sanat ve edebiyatta olduğu gibi, teoloji alanında da nesnel, soğuk ve katı gerçekliğe dayanan ve en azından onu çağrıştıran bir dil yerine, bireye de hakkını veren, sıcak ve sezgiye dayalı esnek bir dil bu imkânı bize verebilir. Tanrı'nın mahiyeti ve O'na karşı yapılan ayin ve ibadetlerin esrarengizliğini doğrudan, kuru ve yalın bir dille ifade etmek imkânsızdır. Bu bakımdan, Tanrı'ya karşı olan teveccüh, tavır ve tapınmalarımız nasıl sembolik bir özellik arzediyorsa, O'nun hakkında, insanlara yönelik olarak kullandığımız dil de aynı şekilde sembolik olmak durumundadır.