Bir gün insanlar yaşlı adamın ölümle ilgili düşüncelerini duydular. Akmayan bir çeşmenin başında ölüyordu adam. Ama sesli düşünmeye devam ediyordu. Hayatın kısalığından söz ediyordu. Aşkın bu dünyadaki en güzel şey olduğundan söz ediyordu. “Herkes ölecek” diyordu. “Bakın ben ölüyorum benden öncekiler gibi” diyordu. “Yarın güneş yine doğacak, çiçekler yine açacak, insanlar işe geç kalıyorum diye yine telaş edecek mi” diyordu. “Merak ettiğim pek bir şey kalmadı” diyordu. “Kötülerin nasıl bu kadar rahat yaşadığını anlamadım ama önemsiz, bu dünya onlara da kalmaz” diyordu. “Üç kişilik çorba pişiren kaç kişi bu çorbayı beraber içecek üç kişi bulabilir, hepimiz hepimize bu kadar yabancılaşmasak olmaz mıydı” diyordu. “Keşke bu çeşme, suyu akan bir çeşme olsaydı“ diyordu.