Âhir'dir O, celle-celâluhû...
O, âhirin de âhiridir diyemeyiz, çünkü O, böyle bir mukayese halinde, Kendisinin önüne geçecek bir şey ile kıyaslanmış olurdu. O'nun başlangıcı olmadığından sonu da yoktur. O, ebedîdir. Bütün mevcûdâtın iki ucu vardır: yaratılış ve doğumla bir başlangıç, ölümle kaybolduğunda ise bir son. Allah el-Evvel'dir, zîrâ ilk varlığı yoktan yaratmıştır; el-Âhir'dir, çünkü bütün her şey kaybolduğunda O kalacaktır.
Yeryüzünde bulunan her canlı yok olacaktır, ancak Celâl ve İkram sahibi Rabbinin Yüzü (Zâtı) Bâkî kalacaktır (Rahmân, 26-27).
Bütün varlık Allah'a dönecektir. Varlık dögüsü O'nunla başlar, O'nunla biter. Ondan önce ve O'ndan sonra hiçbir şey yoktur.
Müminler bilirler ki maddî mânevî sahip oldukları her şey Allah'a aittir ve O'na dönecektir. Bizler de O'na döneceğiz ve bize geçici bir süre için emanet edilmiş olanları nasıl kullanıp onlara nasıl baktığımızın hesabını vermek durumunda kalacağız. Bu yüzden iyi bir kulun fiilleri en başından en sonuna Allah rızası için ve iyi kulluk adına yapılır.
El-Evvel ve el-Âhir esmalarını birlikte okumak, zikir ve tefekkür etmek gerekir, çünkü bu ikisindeki mânâ, evvel ve âhirin bir olduğu çember gibidir.
Abdülâhir o kuldur ki ebedî olan Allah Teâlâ hariç her şeyin bir sonu olduğunu bilir. Böyle bir kimse arızî benliğini Rabbinin ebedîliğinde yok etmeye çalışır.