İsrailoğullarına göre, ruh hiçbir zaman incelikli bir düşünce olarak geliştirilmemiştir. İsrail Tanrısı, Adem’i ‘adamah’tan, çamurdan oluşturmuştur ve sonra bir ya da “yaşayan varlık” olması için “ona yaşam soluğu” üflemişti. Nephesh Akkadca napistu sözcüğüne benzer ve kanla, ölümde kuruyan “yaşam tözüyle” ilişkilidir. İbranilerin ölümden sonra da yaşamaya devam eden “öz benlik” anlamında bir sözcükleri hiç olmamıştı. İbrani kutsal yazılarında bütün bir Eyüp kitabının öbür dünyanın olmadığı bir yaşamda inanç, çile ve eşitsizlik sorununu konu edindiğini akıldan çıkarmamalıyız (Yahudilere Tanrıların vaat ettiği tüm armağanlar dünyevidir). Yahudilikte Mesihçiliğin gelişiyle birlikte bile bir ruh kavramı olmamıştır. Ölüler diyarı şeol kavramı vardı ve bu çoğunlukla Hades olarak çevrilmişse de İngilizcede “grave” sözcüğüne daha yakındır. “Ölüler diyarı yerin derinliklerindeydi (Mezmurlar 63:10), kurtlarla ve tozla doluydu (Yeşaya, 14:11) ve buradan kaçmak olanaksızdı (Eyüp, 7:9 vd).” Ölüler diyarının iyi ve kötü bölümleri ancak Babil sürgününden sonra tasavvur edildi ve Kudüs’ün güneyindeki Gehenna vadisiyle ilişkilendirilir oldu. Başlangıçta buranın Son Yargı’dan sonra cezaların dağıtılacağı yer olduğuna inanılıyordu. Bu çok geçmeden kızgın cehenneme verilen ad oldu.