"... Babam olduğunu idda eden adamın, annemin, amcalarımın, dayılarımın gözlerinin yerinde birer arpacık soğanı ya da ona benzer şeyler vardı. Yani bu zavallıların hepsi en önemli duyu organından, gözden yoksundular. O esnada odadakilerin manzarası o kadar garipti ki kahkahalarım büsbütün arttı ve neredeyse hastalık boyutuna ulaştı. Babalık, analık ve diğerleri dörder ayağa sahipti ve olanca kuvvetleriyle zıplıyorlardı. Bir süre böyle zıpladıktan sonra babalığım yanıma geldi. Elimi tuttu ve öptü:
- Ey beyaz ifritin sarı şeytanı! Saltanatın mübarek olsun! Bin senedir bütün âlem seni beklemekteydi..."
"... Bunlar tamamen kör değildi. Işığı bizler gibi algılamamaları ve sürekli karanlıkta bulunmalarına rağmen kendilerine özgü bir görme şekilleri vardı..."
"... Çünkü insanların gözü, hakikati görme noktasında arpacık soğanına benzer..."