Şüpheci insanlar sürekli insanların güvenilmezliğinden, herkesin biribirinin kuyusunu kazdığından, birbirinin açığını kolladığından dem vururlar. Onları dinlerken söylediklerine kendimizi biraz kaptıracak olursak, bütün insanların kötü niyetli olduklarına, hiçbir insanın diğeri için iyi bir şey yapmayacağına, yaparsa menfaat için yapacağına, evrendeki ezelî ve ebedî bütün kötülük potansiyelinin her bir insanda fiile dökülmenin eşiğinde hazır beklediğine inanmaya başlarız. Hâlbuki kötü niyetli, "mutlak kötü" diyebileceğimiz insanların sayısı o kadar da çok değildir. Zaten "yaşasın kötülük" nidası sadece çizgi filmlerde duyulabilir, yani bizim kötü olduğunu düşündüğümüz insanların neredeyse tamamı davranışlarını kendilerince meşru görmektedirler ve onların da iyi geçinecekleri birileri vardır. O hâlde mesele herkese güvenmek değil, güvenebileceğimiz insanları seçmektir. Şüphecilerin sorunu da bu alandadır. Onlar, bütün insanları "güvenilmez" olarak yaftalarken esasında zihinlerinde "güvenemiyorum, ama güvenebilmek istiyorum" diyen bir çığlık kopmaktadır. Sadece bunu düşünmek bile etrafımızdaki şüphecilere bakışımızda büyük bir değişiklik yapabilir.