Musikiyi haram kıldığı iddiası ile söz konusu edilen Lokman, 31/6; Necm 53/59-61; En’am, 6/35; İsrâ, 17/64; Kasas, 28/35; Furkan, 25/72; Şuarâ, 26/224 ayetleri Mekke’de indirilmiştir. Amelî ahkâmın teşri’ edilmediği bir devir olan Mekke’de nâzil olan bu sure ve ayetlerin musikiyi haram kıldığını iddia etmek doğru görünmemektedir. İçkinin haram, zekat ve orucun farz kılınmadığı bir zamanda musikiyi -velev ki ima yoluyla olsun- kötüleyen bir nassın bulunması makul değildir. Mekke’de musikiyi haram kılan bir ayet inmiş olsa bile, Medine devrindeki tatbikat bunun aksini gösterdiği için, bu ayetlerin hükmünün Resûlullah’ın fiili ve kavli ile hükümsüz olması gerekir; çünkü ileride görüleceği gibi Medine devrinde musikiye sadece izin verilmekle kalınmamış, daha da ileri gidilerek bu işe teşvik edilmiştir. Bu duruma göre, Mekke’de nâzil olan sure ve ayetler müziği menetmesine rağmen, Resûlullah’ın ona ruhsat vermiş olması ve söz konusu ayetlerin hükmüyle amel etmemiş bulunması gerekir ki bu imkansızdır. Bazı âlimlerin ileri sürdükleri “Nüzul evvel, hüküm sonradır.” (Ayetin hükmü nüzûlünden teehhür etmiştir/geride kalmıştır.) şeklindeki fıkıh usulü kaidesi de meseleyi halletmeye kâfi gelmediği gibi, “Mekke’de nâzil olan adı geçen sureler, medeni ayetler ihtiva etmektedir.” demek de meseleyi yeteri kadar izah edecek nitelikte değildir. Bundan dolayıdır ki adı geçen ayetleri izah ve tefsir amacıyla sahabe ve tâbiînden nakil ve rivayet edilen hadisler “merfu” değil, “mevkûf”tur; yani bahis konusu ayetleri şerh ve izah edici hadisler değil, sahabelerin kendi rey, içtihad ve kanaatleridir. Fakat Mekke devrinde nâzil olan ayetler üzerinde Medine devrindeki tatbikata ters düşen açıklamalar yapmak da ayrıca tartışılması lazım gelen bir mesele halinde ortaya çıkmaktadır. Bu gibi nedenlerden dolayıdır ki, bazı âlimler musikiyi yasaklayan hadislerden hiçbirinin sahih olmadığını söylemek zaruretini duymuşlardır.