Ovayı seyretmeye dayanamıyor Nur. Kalkıp otele gitmeli, yatağa girmeli, yorganı başına çekip karanlıkta kaybolmalı. Nihayetinde Şeyh Nur'u çağırdı. "Senin nasibin bizde değil kızım" dedi. Nur kederle başını öne eğmişti. Şeyh onu teskin etti: "Ama aşk ile yola çıkmışsın, merak etme ya sen onu bulursun ya da o seni".
Bunu bir müjde kabul etti Nur. Aklında biri vardı. Adını İstanbul'da duymuştu. Ertesi gün yola çıktı, Bandırma'ya gitti. Sahile yakın dükkanı kolayca buldu. Süt, tarçın ve ahşap kokuları arasında bir sütlaç yedi. Boş kâseyi almaya gelen ak saçlı garsona: "Bandırmalı Ali Efendi'yi arıyorum" dedi. Adamın yüzü hüzne bulandı "Efendimiz Hakk'a yürüdü" diye cevap verdi.
Nur bir daha yıkılmıştı.
- Ne zaman?
- Oldu hayli zaman.
- Rica etsem kabrini söyler misiniz?
-Elbette.
Ak saçlı garson elindeki hesap pusulasının ardına Kabristan'ın adresini yazdı. Sonra kendince bir plan çizip kabrin yerini işaretledi.
Nur teşekkür edip kalktı.
Kabristan'a gitti, Ali Efendi'nin kabrini buldu.
Bir kır kuşu kesik kesik ötüyor, deniz tarafından hafif bir esinti geliyor, yapraklar hışırdıyordu.
Kabristan'da kimseler yoktu. Bu ıssızlık Nur'a dokundu. Ali Efendi ruhuna ve bu kabristanda yatanlar için okudu, okudu. Bir türlü ayrılamıyordu oradan. Yoruldu ayakta durmaktan, bir ağaç dibine oturdu.
Yunus Emre gelip orada onu buldu.
Yalancı dünyaya konup göçenler
Ne söylerler ne bir haber verirler
Üzerinde türlü ot bitenler
Ne söylerler ne bir haber verirler
Yunus der ki gör takdirin işleri
Dökülmüştür kiprikleri kaşları
Başları ucunda hece taşları
Ne söylerler, ne haber verirler.
Öyle deme Yunus Baba soruya cevabı yine sen veriyorsun, "Nola acep benim halim/Kabre vardığım gece" diyorsun.
Sen öyle diyorsan ya ben ne diyeyim? En iyisi bu gözyaşı yurdundan çekip gideyim.
Kendi arabası ile gelmişti Nur, Ali Efendi'den yana bir göz attı, bir "Hû" çekti, çıktı Kabristan'dan.