1960'ta üniversiteye başlayan bir genç olarak hülya ve arayışlarla doluydum. Nurettin Bey'in Yarınki Türkiye kitabı 1961 Eylül'ünde yayımlandı. "Yarınki Türkiye'nin kurucuları"na yol gösteriliyordu. "Sabırlı, azimli, gösterişsiz" olmayı anlıyor, "fedakârlıkla hizmet ehli gençler yetiştirmeyi" kavrayabiliyordum. Ama "yaşama zevkini bırakıp yaşatma aşkına gönül" nasıl verilirdi? "Ruh cephesinin maden işçisi", "ruh amelesi" nasıl olunacaktı? Kitaptaki "hareket adamı", "vazife adamı, kalp adamı" bahislerinden çok etkilenmiştim. Aradığımız ahlâki örneği "iyi adam değil, kalp adamı verecektir" deniliyordu. Yine kitapta Kur'an'dan "kalp ilmi" çıkaran felsefeden bahsediliyordu. Zihnime yerleştiremediğim konulardan pek çok soru oluşmuştu. Bizde "rönesans" nasıl yapılacaktı? Yol gösterici umdeler vardı, ama on yedi yaşındaki gence pratik gelmiyordu.