Zindanda geçirdiğim bütün müddet esnasında A. gözlerimin önünde bir nevi diş takılı ve mide taşıyan bir et yığını idi ki cismanî eğlencelerin en kaba ve en behimîlerine karşı bile doymak bilmez bir atılış ile kıvranırdı. Bu eğlencelerin en küçüğünü dahi tatmin edebilmek için en büyük soğukkanlılıkla en büyük cinayetleri irtikaba müsteit idi. Aradığı yalnız bunların meçhul kalması idi. Mübalağa yoktur.
Bu adamı ruhunun bütün derinliklerine kadar mütalaa ettim. Etine, sinirlerine esir, ahlâki her bir endişeden vareste bir kimsenin düşünebileceği fesat ve sefaletin en pest derekesini temsil ediyordu.
Dudaklarından düşmeyen ezelî müstehzi gülüşü insanı en derin yerlerinden sarsar, tiksindirirdi. Ahlâk duygularını yemiş bir canavar demekti.
Bu derin zillet simaca güzel bulunmasına mâni olmamıştı. Bir derece tahsili de vardı. Fakat muhakkak olan şu idi ki insanlar arasında böyle bir kimse bulunacağına yangınlar olması, taun gelmesi, kıtlık çıkması müreccahtır.
Esasen zindanda umumi ahlâk seviyesi o mertebe düşük idi ki aramızda muhbirler, casuslar kaynıyordu ve asıl garibi bu hâlin diğer mahkum arkadaşların nefret ve istikrahını celbetmemesi idi. Mesela işte bu A. diğer sabık zâdegândan daha iyi gözle görülüyor ve bahusus sarhoş binbaşının onun hakkında teveccühe benzer bir hâl göstermesi mahkumların gözünde tartı ve kıymetini yükseltiyordu.