Geçen birkaç yüzyıl içindeki modern dünya tarihinin ayırdedici özelliği insan tasvirinin tedrici olarak bozulması, çirkinleştirilmesiydi. Yunan Platoncuları arasında içinde ilahi nous'u taşıyan anthropos olarak algılanan insan Hristiyanlıkta Tanrının mührünü taşıyan ve ruhanî gerçekliği içerisinde imago Dei olan teomorfik bir varlık olarak tasvir ediliyordu. Hümanizmin doğuşuyla birlikte insanın yüzünün Tanrı'nın yüzünden bağımsız olduğu ilan edildi; bu süreç on dokuzuncu yüzyılda Nietzsche'nin ünlü "Tanrının Ölümü" ilanında zirveye ulaştı. Fakat insanın yüzü Tanrının yüzünün ya da Kur'an'ın deyişiyle vechullah'ın bir yansımasıdır. O'nun yüzünü yok etmek aynı zamanda insanın yüzünü de yok etmek ve içinde bulunduğumuz asrın şahit olduğu gibi onun ölümünü ilan etmektir. Gerçekte, anthroposun anlamıyla ilgili geleneksel anayış açısından geçen yarım bin yıl insan tasvirinin çirkinleşmesine ve sonuçta modern insan ve sömürüsünün savunucuları tarafından yüceltilen hümanist insanlık anlayışının sonuna işaret eder.
(...) İnsan tasvirinin çirkinleşmesi süreci aynı zamanda modern insanın kendi doğasını asli doğasını unutmasına dayanan eserlerle özdeşleştirme şeklinde de görülebilir. O makineyi yapar, sonra insanın kendisini makineyle özdeşleştiren filozoflar ve bilim adamları ortaya çıkar. Sonra insan bilgisayarı icat eder ve çok geçmeden insan beyni bilgisayar olarak görülür, çok az kişi onun bilgisayar icat edilmeden önce ne olduğu sorusunu sorma zahmetinde bulunur. Sürekli ilerlemesi gereken Faustçu icad dehası modern insanın geçen birkaç on yılın felaketinden önce Batı'daki hemen herkesin açık ilerleme olarak selamladığı hızlı varlıksal çöküşüne giden yolu genişletmekten başka bir şey yapmaz.