Millete rağmen yapılanlar, hemen veya bir zaman sonra, mutlaka geri döner. Kabul görmez. Örneğin milletimiz, ne pahasına olursa olsun, o şapkayı giymemiştir. Kimi ve neyi unutturmaya çalışmışlarsa, işte o, gönül yurdunda baştacı edilmiş, dualar eşliğinde korunmaya alınmıştır. Haksızlığa uğrayanlar da buna dahildir.
Elimde bir kitap var: Dil Devrimimiz. 1968 yılında, Türk Dil Kurumu tarafından yayınlanmış. Yazarı, Emin Özdemir. Kitaptan bir paragraf, sayfa yetmiş yedi: "Mektep, talebe, muhacir, makbuz, namzet, mana, vazife, arzuhal, reis, muamele, vesika, gıda gibi sözcükleri dilden atamazsınız, bunlar yaşayan dilin sözleridir gibisinden savların dayanıksızlığı, gerçeklerle bağdaşmadığı açıkça ortaya çıkmıştır."
Bu örneği şunun için verdim: Son bir yıldır, millete rağmen bir şeyler yapılmaya çalışılıyor. Fakat olmuyor, olmaz. Hele sosyal medya üzerinden, hiç. Daha dün gibi: Has Parti, oralarda hep birinci veya ikinci oluyordu. Sonra seçimler geldi ve gerçek hayatla karşılaştılar. Sonuç? Yüzde sıfır nokta yedi. Son aylarda her gün liste başı olanlaeın akıbeti de değişmeyecektir. Orası değil, burası galip gelecektir.
Hilekâr, dokuz ocak yıkmayınca, bir ocak yapamazmış. Karşımızda en maharetli hilebaz olsa bile, artık yıkılacak ocağımız yoktur. Unutan varsa, ki var, tekrar hatırlatalım: Türkiye, bizler için, en son ocaktır. Biriciktir. Bütün kişi ve kurumlardan değerlidir. Her karışı, ödenen bedel olarak, yüzlerce kilometreye karşılık gelir. Bu millet, en acılı zamanında bile, büyük bir olgunlukla, şu sözü söylemesini bilmiştir: Vatan sağolsun!
Diyelim ve bitirelim: Milletin derin irfanı, bütün cihazların, projelerin, yöntemlerin, yönlendirmelerin üstündedir. Onu bulandırmak isteyenler, boğulup gitmiştir.