*Beyhûde zahmet çekmemen ve Zât-ı İlâhî hakkında tefekkürden kaçınman için Cenâb-ı Hak, sana karşı cemâlinden binlerce kapı açmış ve kemâl-i zâtının yolunu göstermiştir. (s.73)
*Ey, kalbi hicrandan inleyen!. Ne vakte kadar Nûh -aleyhi's-selâm- gibi ağıt yakacak ve ağlayacaksın?!. Hakkı şuhûd edip durduğun halde bu ayrılık gamı nedendir?!. Gözünü aç da bak ki şuhûdunda olduğun kimdir? (s.74) (şuhûd: ilâhî tecellileri müşahede etme)
*Tefekkür, Allah'ın esrarına vâsıl olamaz ve Hakkın zâtının ve sıfatlarının keyfiyetinin hakîkatini idrâk edemez. Zâten sonlu olan bir ilmin, sonsuz bulunan Zât-ı Bârî'yi idrâk edebilmesi de mümkün değildir. (s.80)
*Eğer Hakkın nûrunu görmekte isen, sen "zü'l-ayn/göz sahibi"sin. Yok, şuhûd-ı Hak sende mevcut değil ise, "zü'l-akl/akıl sâhibi"sin. Eğer Hak ve halkın her ikisinin müşâhedesi sende mevcûd ise, o vakit hem zü'l-ayn, hem de zü'l-aklsın. (s.98)
*Ey anlama zorluğuna maruz kalıp da imkân ile vücûbun nisbetinden perdelenmiş olan!. İmkân zâhir-i ilmin sıfatı, vücûb da zâhir-i vücûda mahsûstur. (s.111) (İmkân: Bir varlığın, mümkün varlık olma, yani var olması ile olmamasının eşit olması durumu/ vücûb: Vâcib yani zorunlu ve sâbit olmak )
*Deniz teneffüs edince [ortaya çıkan şeye] buhar derler. O nefesler birikip kesîf bir halde bir araya gelince, sen onları bulut say. Bulut katre saçınca yağmur olur, yağmurdan seller husûle gelir, sel ise nihâyetinde yine denize döner. (s.129)
*Sevgili birdir, ancak bakmak için önüne yüzbinlerce ayna koymuş, herbirinin parlaklık ve saflığına göre ona sûretini aksettirmiştir. (s.137)
*Câmî, ne tekke ne de kilise adamıdır. / Ne durmaktan ne de gitmekten haberi vardır.
Onun fâtihası da hâtimesi de Sen'sin, / Yâ Rab, hayırla aç, hayırla sonlandır. (s.170)