Modern insanla dindar insan arasında ne yazık ki pek bir fark kalmamıştır. Küreselleşme zihinlerde tamamlanmış gibi görünüyor. İkisi de mucizeden aynı şeyi anlıyor. İstisna olan şeylere mucize diyorlar. Taşın konuşması, ayın yarılması, balkondan düşen çocuğun burnunun dahi kanamadan kurtulması, bir futbol takımının son dakikada gol atması vesaire vesaire. İstisna olayların konuşmaya değer olduğu fikri üzerine kurulmuş olan "haberler"i takip etmeyi önemli zanneden bu insanlara şaşırmamız gerekiyor. Hep yolunda gitmeyen şeyleri görüp konuşurlar; buna şartlandırılmışlardır. Bunun doğal sonucu olarak hep şikayet edecek bir şeyleri vardır, ama sevinecek şeyleri pek yoktur. Çünkü kesintisiz devam eden güzellikleri görmezler, göremezler. Bir taşın konuşması ile bir et parçasının (dilin) konuşması arasında bir fark olmadığını, tek farkın dilin konuşmasına sayısız kere şahit olmamız yüzünden buna alışmamızdan ibaret olduğunu, "Dil ile konuşulur" bilgisinin de bilimsel bir hurafe olduğunu, herkesin hayatında var olan hurafelerin hurafe olarak görülmediklerini de bilmezler.
