Vasiullah Han, Rabıta'yı düzenli olarak ziyaret ediyordu ve bu yüzden Mekke'nin yollarını gayet iyi biliyordu. Ancak Mukaddes Belde'ye vardığımızda, hedefimize varmak için kullanacağımız yolun tam ortasına yeni bir spagetti kavşak inşa edildiğini gördük. Gerçekten de bu iç içe geçmiş yollar o kadar yeniydi ki, inşa edenler henüz işaret levhaları koyacak zaman bile bulamamıştı. Çıkışlardan birine saptık, geniş bir arabesk yoldan geçtiğimizde, kendimizi Mekke'den Mina'ya uzanan yolda bulduk. Geri dönüp bu ana arterler ağına ters açıdan girdik ve alternatif bir yol bulmayı umut ettik. Bu kez, Taif yolundaydık. Tekrar döndük, kavşağa daldık ve bu defa kimsenin nereye gittiğini bilmediği bir yola çıktık.
"Modern dünyanın, biz sade Müslümanlara karşı komplo kurduğu duygusuna sen de kapılıyor musun? dedi Vasiullah Han.
"Birincisi kaza, ikincisi ise rastlantı. Ama üçüncüsü kesinlikle komplo gibi görünüyor" dedim.
Aslında bu bir komplo değil, yalnızca bir metafordu: Modernitenin tuzakları, İslam ümmetini olduğu yerde durmadan daireler çizmeye, yerinden kıpırdayamaz bir duruma düşürüyordu. Bu geri dönüşler, ne seyahatin ne de ulaşımın gerçek problemlerini çözemediği gibi, mirasımızın da bir arabesk olarak nitelendirilmesini sembolize ediyordu. Ümmet, ne Batı toplumlarını taklit etmede ne de prensiplerine göre kendi modernitesini kurmada başarılı olabilmişti. O kargaşadan çıkıp doğru yolu bulduğumuzda iki saat gecikmiştik. Dünya İslam Birliği Yönetim kurulu toplantısı çoktan başlamıştı.
