Varlıktan bahsetmek, hakikatten bahsetmektir. Eğer Allah el-Hakk yani Mutlak Hakîkat ve Mutlak Gerçeklik ya da Mutlak Varlık ise -bu durumda hem Varlık-Ötesini hem de Varlığı kapsadığı söylenebilir- ve aynı zamanda el-Ehad yani Bir/Tek ise, iki bağımsız gerçeklik var olamaz. Bu, nihaî olarak temel düzende düalizmi ve hem Allah'ın birliğinin hem de mutlaklığının inkârını içerir. Zâhiren böyle görünse bile tek Varlık'tan başkası olamaz; tüm varlıklar, Varlık'tan neş'et etmek durumundadır ve nihaî olarak O'ndan gayrısı olamazlar. Tam ontolojik ötekilik, bir düalizm biçimini ima eder ve bir şeyi Allah'tan gerçekten bağımsız -ya da daha felsefî ifade edecek olursak- Mutlak Varlık'tan tamamen başka bir şeye sahip olarak varsayar. Her mahluk, Allah'a çevrilmiş bir veche sahiptir ki ayrıca Allah'ın vechi de o mahluka dönük olup o mahlûka varlık bahşeder; her mahlûk, dünyaya dönük bir veche ve onu kendisi kılan kendi içinde bir öze sahiptir. Müslüman filozofların bir varlığın varoluşunun aksine, onun özü ya da mahiyeti olarak isimlendirdikleri şey budur; sûfîler ise bu hakikatin en yüksek seviyesine, onun değişmez arketipi (ayn-ı sâbite) olarak atıfta bulunurlar. Bu değişmez arketip, kendi içinde hiçbir varlığa sahip olmadığı için literal açıdan "hiçbir şey" dir. Var olan her şey, Allah'ın onun arketipini var etmesinin sonucu olarak var olmaz. Her mahlûk, nihaî olarak Allah'ın Vechi'nin tecellîsidir ve değişmez arketipler yoluyla hiçlik aynası üzerine O'nun yansımalarıdır. Kur'ân "O'nun Vech'inden [Zâtından] başka herşey yok olacaktır." (Kasas, 28/88) buyurduğunda, sûfîler bu hakikati gelecekteki eskatolojik bir olaya atıf olarak değil, şu andaki bir olaya atıf olarak anlarlar. Ayrıca ezelî şimdi olan o anda, Allah'ın vechi hariç herşey ademdir ve kendi içinde yok olmuştur; eğer kişi görebilse, şu an nereye yönelirse yönelsin O'nun vechi oradadır. Bu hakikati anlamak, Varlığın birliğinin manasını tahkîk etmektir.
