Masum anladý ki, insaný belli bir yerdeki yoðunlaþmasý mahvediyor asýl. Yoksa nefes alacak bir delik mutlaka bulunurdu þu hayatta. Ýnsana yürek geniþliði verecek sapasaðlam þahsiyetler, yerinden kýmýldatýlamaz masumiyetler de vardý. Ýnsanlar, insanlýk, gerçekten ve yeteri kadar var aslýnda, diye düþündü.

”Akþamdan beri anlattýklarýmýn sizinle ilgi bir tarafý yok. Beni yanlýþ anlamayýn. Ama insanlara güvenimi yitireli epeyi oluyor” diye mýrýldandý Servet.

Masum’un gözlerinden küçük bir bulut geçip gitti.

amazon.com.tr'deki Bunuokudunmu dükkanýndan satýn almak için týklayýn.

Ýnsanlar mutsuzluktan deðil; hikayeden kaçýyordu. Hep kafasýna takýlan meseleydi bu Masum’un. Gerçek hikayeden ürküyordu sanki insanlar. Küçük sorunlarýný bile daha büyük sorunlarýn çýban uçlarý gibi, daha belirir belirmez kesip atýyor, mat bir sorunsuzluk dünyasýnda, ot gibi yaþýyorlardý. Hayatla aralarýnda pürüz, pütür istemiyorlardý. Aslýnda ...