"(...) Bediüzzaman Denizli'de iken yanına gelen polis müdürüne, hiddetle 'Git temizlen de gel!' diye çıkışmış. Adam hakikaten temiz değilmiş. (...) Onun Allah'a yakınlığı bambaşkadır. O yakınlık bir lutf-i ilâhîdir. Sabrı, inzivası, şükrü bambaşkadır. Para nedir bilmez, dünya gözüne görünmezdi. (...) Bana duâ etti; inşallah duâsı kabul olur. Kelimeler tam hatırımda değil. Rûhî feyzim için duâ etti. (...) 1952'de İstanbul'da Akşehir Palas'ta ziyaret ettim kendisini. Sirkeci'de büyük postanenin üstündeki Ağır Ceza Mahkemesi'ndeki son mahkemesine de gittim. İkindi namazının vakti girmişti. Kalktı 'Siz kararınızı veriniz, ben namaza gidiyorum' dedi ve yürüdü gitti. Verilecek karar hiç umurunda değildi: Belki mahkûmiyet vereceklerdi. İdam bile verseler aldırdığı yoktu."
