Sevdiðimiz bir hikâyeyi, þiiri ve müziði dinlerken "ne kadar güzel" deriz. (Mesela Salve Regina'yý dinlerken hep böyle derim.) âþýklara ait sýrlardan bir ipucu yakalamýþ gibi oluruz. Böyle bir eser, isterse kötülüðü anlatsýn, fark etmez. Ýfade ettiði her þeyin bir mecaz olduðunu hissettirmiþtir. Baktýðýmýz her þeyin gölge olduðunu... Vehim olduðunu...

Artýk þeyler erimiþ, yok olmuþtur Varlýk'ta. Hikâyeler Hikâye'ye dahil olmuþtur. Yokluðumuzla buluþmuþuzdur o þiir, o müzik aracýlýðýyla. Umutsuz, baðlamýndan kopuk, baþýboþ, nihilist bir yokluk deðildir bu. Bizi ikiliklerin sonuna ulaþtýran 'bütün'le buluþturan bir baðlýlýðýn içindeyizdir. Ýþte tevhid sanatý.

amazon.com.tr'deki Bunuokudunmu dükkanýndan satýn almak için týklayýn.

Ve her þeyin uzmaný var, bir de. Kendi varlýðýmýzý en kestirme biçimde emanet ettiðimiz. Birileri 'spesyalize' olsun diye geri kalanýnýn o iþi yapamaz hale getiriliþi bizi içimizden öldürmekte usul usul. Her þeyin 'piyasa' haline getirilerek, arz oluþturacak þekilde pazarlanýþýnýn vahim sonuçlarýndan biri daha iþte.

Evde bir tesisatýn dü ...

Ýhsan, Cibril hadisi olarak bilinen hadiste "Allah Tealâ'ya, O'nu görüyormuþ gibi ibadet etmek" olarak tanýmlanmýþtýr. Ama bu sadece ritüel olarak ibadet anlamýnda deðil, tüm hâl ve davranýþlara sirayet ederek, her eylemimizi bir ibadet þuuruna dönüþtürme gayretidir. Ýhsan kelimesi hüsn'den türemiþtir. Her iþi güzel yapmak, bütün mahlûkatla baðý ...

Ýbadet etme imkâný bulduklarým arasýnda ister Ýsfahan'da Cuma mescidinde, Ýster Þam'da Emevî camiinde, ister Kahire'de El Ezher'de, ister Ýstanbul'da Süleymaniye'de veya Anadolu'nun sayýsýz Ulu caminde olsun: Tevhid mimarisi varoluþumu katmanlaþtýrýyor, boyut kazandýrýyor ona durmadan. Ýç ile dýþ arasýnda keskin bir yarýlma olmadýðýný fark ediyo ...

Sizi mekânýn içinden çekip çýkaracak, ruha taþýyacak bir tevhid mimarisinde, söz gelimi bir taþ avludasýnýz. Mermer havuza akan su sesini dinleyerek yaz ikindisini serinletebildiðiniz bir an. Açýlýyor uzay, açýlýyor. Topraðý görüyorsunuz sonra. Baðrýndaki ölüleri ve dirileri. Üzerini örttüðü sýrlarý, günahlarý. Ve tutup gizlediklerini. Zulümleri ...

Romanlarýn, öykü, senaryo, filmlerin pek çoðunda öfkeyi ana eksen olarak buluyoruz bugün. Ana motivasyon kaynaðý. Öfke ve intikam hissinin iç yüzüne bakmayý deneyen Dostoyevski gibi sanatçýlar bugünün kuru gürültüsünde pek sessiz kalmýþlardýr doðal olarak. Çünkü zamanýn ruhu, öfkeden kaynaklanan her türlü suçu meþrulaþtýrmýþ, süslemiþ, çekici ha ...

Kadim kültürlerde ruh, kuþ simgesiyle sembolize edilir. Kuþlar, fiziksel ve ruhani dünyalar arasýnda aracýlýk yaparlar. Denildiðine göre, ruhun geliþimi boyunca karþýlaþtýðý bazý 'arketipsel deneyim'leri de yansýtýrlar. Tevhid sanatçýsýnýn nazarýnda ruh, bedendeki haliyle kafesteki kuþa benzer. "Ölmeden önce ölme" mertebesine ulaþanlarýn da, doð ...